Verdriet van mijn medemens vs. eigen verdriet

Alles op gevoel
Zoals jullie wellicht weten, volg ik mijn gevoel als koers. Hierdoor ben ik in staat mensen te inspireren en te ondersteunen. Wat hier tegenover staat is dat de gebeurtenissen en/of gevoelens van familie, vrienden en soms zelfs van vreemden erg dichtbij mijn gevoel komen en ik me hier te zeer door laat beïnvloeden.
Enkele familieleden en vriendinnen van me maken roerige tijden door en uiteraard ben ik er voor ze. Echter ben ik daardoor al een stuk van mijn energie kwijt, zonder dat ik daar zelf erg in heb. Om dit door te hebben moet er eerst nog iets gebeuren waardoor ik me ga afvragen waarom ik me zo emotioneel voel. 

Babypraat; open zenuw
Dit gebeurde dan ook, het thema op de peuterspeelzaal is op dit moment: "Hoera een baby", ik ben omringd door zwangeren en baby's en dan verteld iemand mij dat een persoon nog een baby wil. Héél fijn natuurlijk, maar ineens kwam het bij me binnen. Mijn dochter is al zo groot aan het worden en hier komt geen baby meer. Het voelt een beetje als aanstellerij om hierover te klagen, zeker omdat ik zo gelukkig ben met mijn meisje. Dat koester ik dus ook en ga weer verder met de positieve dingen in mijn leven. Ondanks dat ik doorga met de positieve dingen, mag het verdriet er wel zijn, hoewel het mij moeite kost dit toe te laten.

Schrijven
De laatste keer schreef ik dat ik nu daadwerkelijk richting zou geven door aan mijn prioriteiten te werken. Hier heb ik een start mee gemaakt. De blog van onze vriend met ALS is online gegaan, hij is er zelf erg blij mee en heb al een reactie gekregen van een gezamenlijke vriend van ons. Ook hij vond het mooi.
Verder ben ik (gelukkig) ook nog wel eens impulsief. Ik ga natuurlijk een artikel schrijven over wijkbewoners met diverse achtergronden en culturen in het wijkblad. Vandaag zag ik een dame met haar moeder lopen die ik vaag ken, ik besloot te vragen of ik haar zou mogen interviewen voor een item in ons wijkblad. Ze voelde zich vereerd en gaat me mailen. Hopelijk doet ze dat binnenkort en kan ik een afspraak met haar maken.

Loslaten om ruimte te maken

De tijd tikt door
Ook als je niet schrijft op je blog gaat het leven gewoon door. Zoals eerder geschreven heb ik even de tijd genomen voor bezinning. Het leek er eerst op dat het water waarin ik verkeerde alleen maar wilder en woeliger werd, maar ik ben er inmiddels uit welke richting ik mijn leven op dit moment wil geven.

Loslaten
Op Twitter heb ik me weten te omringen door warme, liefdevolle en inspirerende personen. Ik leer van deze mensen. Bijvoorbeeld het blijven volgen van mensen terwijl het eigenlijk niet goed voelt. Hetzelfde geldt voor het leven buiten Twitter. Waarom zouden we dat doen? Dat is erg jammer van de energie en ik heb dan ook besloten dat als het niet goed voelt, dat ik die mensen los ga laten of als dat niet mogelijk is, beperkt toelaten. Hoewel loslaten nu juist iets is waar ik niet altijd even goed in ben en het feit dat ik soms bang ben om anderen te kwetsen niet goed meewerkt, toch weet ik dat ik door deze keuzes te maken meer energie over houd voor de écht belangrijke zaken.

Schrijven
Wat zijn voor mij de belangrijke dingen vraag je je nu wellicht af? Allereerst uiteraard mijn gezin, zij zijn mijn basis en daar ligt mijn eerste prioriteit. Daarnaast wil ik me richten op schrijven.

Schrijven is iets wat ik altijd al heb gedaan, het is iets wat bij mij hoort. Zo krijg ik in ons wijkblad die vier keer per jaar uitkomt een eigen rubriek en ik wil graag mijn boek die ik geschreven heb tijdens #NaNoWriMo af gaan maken.
In een eerdere blog schreef ik over het ALS-receptenboek. Voor mij is het op dit moment nog niet haalbaar om het boek uit te brengen, maar zal het voorlopig als blog verschijnen.

Geven
Het geven bestaat op dit moment vooral uit het opvrolijken van mensen met mijn woorden. De neefjes worden blij gemaakt met plaatjes van de supermarkt, ik neem een bloemetje mee voor mijn schoonzus. Ik maak een afspraak met mensen die ik te lang niet heb gezien en projecten voor anderen rond ik direct af. Dankzij iemand die ik op Twitter volg, ruim ik iedere dag een kastje, laatje of plankje op, hierdoor geef ik mijzelf een opgeruimd huis en hoofd. Kortom, het gaat goed zo, de achterstanden zijn ook bijna weggewerkt! Ik ben trots op mezelf!